ปวดหัว

สวัสดีไดอารี่วันนี้เราเศร้ามากเลยอะ อีน้ำมันแกล้งเรามันจะไล่เราออกจากบ้าน มันจะซื้อบ้านเราไป แม่เราบอกว่ากูเต็มใจย้ายออกค่า แต่ขอให้มึง

ชิบหาย ตายไปก็ไปเป็นต้นไทรเหมือนที่บ้านมึงอยู่บ้านมึงเป็นยังไง

กูจาเอาขี้ไปใส่ให้หมด คอยดูนะมึงตอนนี้กูยังไม่ตายนะ

ถ้ากูตายกูจะสิงมึงเลย หึหึ

ทำไมมันต้องอิจฉาเราด้วยอะเพื่อนซี้มัน อีเคก็ด่าเรา อีตุ๊ก

ไอสัตว์ แม่ม เล่าเรื่องนี้ให้บู้ โบว์ฟังแล้ว ก็รอคำตอบว่า

เจ้าที่มึงมันเลว ปล่อยให้อีแพศยาเค้าเล่นของใส่มึง

กูไม่ยอมแน่กูจะแผ่เมตตา

วันก่อนเราเศร้ามากเลยอะ พ่อบ่นว่าจะมีคนมาซื้อบ้าน คิดถึงบ้าน

รักบ้านนี้มากนะ แต่ไม่รู้จะทำยังไง หลวงพ่อก็บอกว่าให้ย้ายออก 

คุณไสยเข้าบ้าน เราก็ไม่รู้จำทำยังไงได้แต่กระแทกพวกมันกระเด็น

ออกจากร่าง ถ้าชาตินี้มึงยังเลวอยู่อย่างนี้เขาก็ไม่ให้มึงไปเสือกหรอก

เดี๊ยวเขาก็เตะอีน้ำกระเด็น

เราปวดหัวมากเลยเนี่ย เครียดเรื่องบ้าน ป่วยแล้วยังโดนอีน้ำมันแกล้ง

ซวยจริงวะ เยาะเย้ยว่าบ้านกูโดนของเข้าอยู่นั้นอะ ถ้าของเข้าไม่เข้าตั้งแต่วัดไผ่หรอวะ แกนหน้า แกนหลังก็ไม่มี มึงจะเอาตรงกลางเป็นใจตลอด แม่เราเครียด แม่เราพูดยังนี้ เพราะเราเอาตรงกลางเป็นใจ ก็ทำตามหลวงพ่อมานะว่าถ้าใจเกลียดก็ให้รักมัน มันจะได้ตาย แต่ไม่ใช่หลวงพ่อคนนี้คนเดียวหรอกนะ หลายคนอะ อยางหลวงตาม้าที่พี่บู้จองคิวให้ แล้วที่บอกจะไปฝังลูกนิมิต

มันก็ไปทำแค่ครึ่งเดียว สมน้ำหน้ามัน วาสนาดำด้อย ตอนสุดท้ายโดนของบ้านกูเข้าตายห่าเลย สมน้ำหน้าว่ะ

แต่เรายังโกรธมันไม่หายเลย มันทำให้เราเสียใจของรักสิ่งสุดท้ายไป

อยากฆ่ามันชิบหาย

แล้วอีกอย่างชอบมีวัยสะร่วงบอกว่าจะแยกแม่กูไปไม่ให้อยู่ด้วยกัน

คนอย่างกูนะเว้ย แม่กูยังบอกเลย อยู่คนเดียวได้

มึงจะมาปล้นกูดิ เดี๋ยวกูพ่นข้าวใส่รอยสักมึงเลย

สักพ่อสักแม่ว่ะ อีทรยศ

ดิ้นมากหรอมึง ปิดหูดีดีนะมึง เดี๊ยวลอยหรอก

เสือก

แล้วทำไมกูต้องทำตามมันด้วย แม่กูบอก เครียดเลยจะแยกแม่กูไป

ให้ 200 ก็ไม่เอา แม่มเครียดจริงอะ แม่กูเลยไปซื้อที่อยู่สนามบิน 

จะว่ายน้ำทุกวันเลย แม่กูบอกว่าอยากให้แม่กูว่ายอีน้ำมากใช่มั้ยมึง

กูไม่ไหว้พระแล้วอะ พระธาตุกูก็ไม่ไป รอระเบิดก่อน

เดี๊ยวมันก็แกล้งกูอีก ไม่งั้นกูจะจุดธูปไว้ในใจหรอ กูมาบอกด่าลามึงอะ

 อีสมเสร็จ แน่จริงนะโบว์มึงคุยมาเลยแม่กูไปอยู่ที่สนามบินได้ ทิ้งบ้านเน่าๆ

ไว้ แล้วแม่กูก็ร้องไห้ กูอยากบ้าเลยว่ะ เหี้ย

บอกว่าไม่ต้องเอากูมาเกิด กูเครียด แม่มไม่เชื่อกู เรื่องมาเต็มไปหมด

ไม่แน่จริงนี่หว่า

เดี๋ยวเรื่องมันผ่านไปเองแหละก็เหมือนใจ  กูตัดใจออกหมดแล้ว กูไม่ชอบ

แต่ไงรู้มะอยากจะถามมันอะ มันบ้าหรือเปล่า แม่มอยากให้มันบ้าจริงนะเว้ย

แล้วพวกมึงก็เหมือนแกล้งกู จะเอามงกุฏกูไปอีก ครั้งที่แล้วกูบอกมึงแล้วใช่มั้ย

กูเหลือเกินว่ะ กรุงเทพแม่มโหดชิบ

การมีโรคประจำตัวมันเป็นอย่างนี้เองนะเว้ย เราก็ได้แต่เฝ้ามองมัน

ว่ามันคืออะไร แล้วใครอยากพูดแทนกูว่ะ เรารำคาญมันโคดอะ

เสือกเข้ามาอยู่นั่นเลย อีแพศยา แล้วโรคประจำตัวอะมันร้ายกาจมากนะ

มันปวดหัวทั้งวันเลยว่ะ ก็อยากกินยาให้หายป่วยนะ ถ้าได้ยารักษาคงจะดีอะ

พี่บู้ยังบ่นเลยเราป่วยจนจะครบอายุเราแล้วยังไม่รักษาโรคเลย

การแพทย์ปีนี้แย่มากอะ ไปรักษาหมา แมวหมด

เราก็จะนับอายุตัวเองไปเรื่อยๆละกันเนอะ ปวดหัวว่ะ

พี่สาวเราบอกว่าถ้าเขาเป็นหัวหน้าพยาบาลนะ เขาจะไล่ออกให้หมดเลย

ไม่สามารถรับผิดชอบต่อจรรยาบรรณได้